“गावात लाईट नाहीये… सर्वत्र काळोकट्ट अंधार पसरलाय… रातकिडे आपल्या सवंगड्याबरोबवर निरभ्र शांततेचा भंग करताय तर आभाळात चांदण्या आपले डोळे उघडे-झाक करत गुलाबाच्या फुलवरच्या दवबिंदूला हिऱ्याच मुलामा देण्यास सज्ज झाल्यात… चंद्र छोट्या पाळण्यातल्या बाळाच्या स्मितहास्यासारखं गालातच खुदकन हसतंय…

आपल्या अस्तित्वाची सूचना काळोख्यास देण्यासाठी कुत्रे भोंकताय… आमची म्यांऊताई उंदिराच्या बिळ्यांचं काटेकोरपणे रक्षण करताय आणि मी आपलं विस्कटलेल्या शब्दांची माळ करत तुला पत्र लिहतोय…”

‘असं कसं हे विश्व?’ हा मला, याला, तुुला अन त्याला पडलेेलं पेच…!!

मी शोधतोय याचे उत्तर… माणसाच्या ह्रदयात. माणुसकीच्या नात्यात… प्रेमाच्या प्रवाहात… आणि साहित्याच्या अत्तरात…

प्रवास एकांताचा…

शोध स्वतःचा…

स्वतःच्या सावलीमध्ये… भेटेल का मला उत्तर आणि त्याच प्रतिउत्तर….!!

✍ राजयोग

21/12/2018